detik ini aku merasa kehilangan seorang sahabat yang dianggap seperti abang. Muhammad Harith Farhan bin Kama Aripin. kehilangan yg dah lama aku tak rasa. pergi secara mengejut akibat excident. aku terkejut, terkedu bila dapat tau kau excident. mulanya aku ingt tak teruk, tapi harapan kau hidup 50 - 50. allahu. ramai nak ikut aku pergi melawat kau. ramai yang sayang kau. walaupun kau nakal, nakal kau la yang buat kiteorang sayang dan ingat kau selalu. aku susah nak tidur, aku teringat kau. aku terpikir, aku terkenang kenangan kita dulu, aku kenal kau dari form 1 hingge sekarang. walaupun aku start rapat dengan kau form 4, aku bersyukur sangat dapat kenal orang seperti kau. ramai budak sayang kau sebab kau setia kawan. kau selalu tolong kawan kau dalam susah. kau selalu backup kawan kawan kau. kalau kawan kau kena kacau, kau selalu datang untuk pertahankan kawan kau. kau kuat kawan.
aku ingat lagi dulu masa kau keluar study dengan aku. aku sibuk berselfie. kau bising kat aku asyik asyik selfie. ni datang nk selfie ke nk study. pastu kau bising kau text orang belake tak reply. itu tak kena ini tak kena, kalau kau ade masalah ade masa kau share kau cerita kat aku, aku suka dengar kau bercerita. sebab kau bercerita bersungguh. lepas tu selalu kalau ketawa style ketawe sinis. selalu aku kata kuasam betul kau ketawa macam tu. macam tak ikhlas. dulu kau pernah marah aku bila aku acah acah nak pergi karaoke maran. kau cakap kat aku jangan pergi tempat macam tu sebab orang akan pandang aku macam perempuan sosial. kau cakap kalau nak karaoke pergi tempat lain. tapi jangan kat karaoke maran. tempat tu bahaya. kau kata. lepas tu kau tak bagi aku keluar malam. nampak macam aku ni cikaro. kau selalu tegur aku itu ini. ini takboleh itu tak boleh.
kau ingat tak dulu majlis bukak puasa kat sekolah. kau duduk lepak lepak. kau nak blah dari situ. tapi budak budak lain takbagi kau blah. tiba tiba fon kau berbunyi. kau angkat fon kau. kau nak blah konon nak cakap kat luar kelas.tapi kau taklepas keluar sebab budak ni kepong kau. aku tengok je fon kau. aku pelik kenapa screen fon kau tak ade macam call.gambar wall kau je timbul. padahal kau sibuk duk bercakap. aku belek je fon kau. kau perasan kau habis cover dah. aku tnya kenapa screen kau tak timbul orang call. kau tipu eh?? kau tak tahu dulu aku pernah pakai fon sama dengan kau pakai. kau gelak. kau cakap kita hidup kena pandai kelentong orang. aku gelak kau pun gelak. kau mintak kat aku jangan bagitau orang lain. tapi aku mintak maaf hari ni aku cerita kat sini.
aan, aan ingat tak. dulu keje seni kau buat bersungguh tapi kau bengang sebab cikgu pertikaikan kerja kau. kau patahkan tabung kayu yang kau buat. padahal nak hantar esoknya. kau buang tabung kayu yang kau patahkan tu dalam tong sampah besar. aku dengan miejah diam diam kutip balik tabung kau. kiteorang usaha nak cantumkan semula tabung kau. balik tu kau dapat tahu kiteorang kutip tabung kayu kau kau text aku. kau cakap terima kasih sebab amik berat tentang kau. kau cakap kau sayang aku. kau cakap aku kawan kau sampai bila bila.
aku ingat lagi bape bulan lepas kau ade text aku. aku mintak kau belanje aku bila dapat gaji. ku cakap tunggu kau balik sini. dan aku ingat aku pernah janji dengan kau. kalau kau berhentu merokok aku belanje kau makan. semalam bila aku dapat tahu kau teruk, aku terus ajak budak budak ni pergi melawat kau. sebab aku takut aku taksempat. walaupun taklarat, aku sakit pinggang aku usahakan untuk pergi melawat kau. dalam perjalanan pergi hospital aku belek fon aku. aku tengok gambar gambar kau dengan aku. aku cerita kat budak budak ni kenangan kau. makin dekat hospital, makin berdebar jantung aku. sepupu kau bagitau kau kat wad kecemasan. kau kritikal. aku datang. walaupun harapan nak tengok kau tipis. aku rela duduk kat luar wad. berdiri. kena halau sebab duduk kat laluan. aku still nak tunggu kau.
budak ni ajak balik. tapi hati aku cakap taknak. tetap nak tunggu kau. hati aku berharap kau akan sedar. tiba tiba doc panggil ayah kau. lama ayah kau dalam wad. bila pintu wad tu terbuka aku nampak muka ayah kau, aku tau maksudnya. kau dah tak ada. kakak kau menangis. aku mintak maaf aku tak kuat. aku takdapat tahan diri aku. tak lama dapat berita tu. aku dengar azan asar. aku tenangkan hati aku. sepupu kau cakap kitaorang boleh masuk untuk tengok kau. mulanya aku takut nak masuk. aku takut aku tak kuat. aku tengok muka kau. aku tengok keadaan kau. aku tahu kau sakit. mak sedara kau kata kau dapat kerja. kau dapat pergi pulapol. kau nak jadi navy tapi dapat polis.
takpe la. biarlah kau tenang bersama PENCIPTA dari kau terus sakit. kau teman mak kau ye. Allah ambik kau sebab nak temukan kau dgn perempuan yg paling kau rindu. masa perjalanan balik. hujan turun. hujan seolah olah menangisi pemergian kau aan. aku teringat kenangan kau ngn aku. aku sanggup drive malam malam walaupun aku tau jalan nak ke rumah kau tu gelap bengkak bengkok tapi aku rela untuk tengok kau kali terakhir sebelum kau pindah ke rumah baru kau. ramai orang datang ziarah kau. aku mintak maaf sebab aku tak dapat hantar kau sampai ke rumah baru kau. dah lewat malam. aku hantar kau sampai masjid je. aan. kau la teman kau la kawan kau la sahabat aku hingga ke akhirat. Muhammad Harith Farhan bin Kama Aripin. 30 Julai 1997 - 14 Disember 2015. tenanglah kau wahai sahabat. semoga kau ditempatkan dikalangan orang yang beriman dan soleh. al fatihah.
ni masa kita buat kerja seni sama sama
masa ni kau marah aku asyik berselfie
hilangnya kening ziana zain dalam hidup aku.
publish.